رابطه‌ی‌ بین احساس تنهایی و نگرش به عشق با ملاک‌های همسرگزینی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران سال 1393

هدف: پژوهش تبیین رابطه­ی احساس تنهایی و نگرش به عشق با ملاک­های همسرگزینی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران، بود. روش: جامعه­ی آماری این پژوهش شامل کلّیّه­ی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد در سال تحصیلی 93-92 بود که تعداد 155 نفر از آن­ها به روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب گردیدند. در این پژوهش این ابزارها استفاده شد: پرسش­نامه­ی احساس تنهایی، پرسش­نامه­ی نگرش به عشق و پرسش­نامه­ی  ملاک­های همسرگزینی. به منظور تجزیه و تحلیل داده­های گردآوری شده از دو بخش آمار توصیفی(فراوانی، درصد فراوانی مربوط به متغیرهای جمعیت­شناختی(جنسیت و. ..) و همچنین میانگین، انحراف معیار مربوط به متغیرهای پژوهش) و آمار استنباطی(ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین رابطه­ی متغیرها و رگرسیون همزمان برای پیش­بینی متغیرها ) استفاده شد، و داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل گردید. یافته ­ها: بیانگر این مطلب بود که: بین احساس تنهایی با ملاک­های همسرگزینی رابطه­ی معناداری وجود ندارد. از میان مؤلفه­های نگرش به عشق، بین مؤلفه­های اروس، پراگما و مانیا با ملاک­های محتوایی و فرآیندی انتخاب همسر  رابطه­ی مثبت و معناداری وجود دارد. از میان مؤلفه­های نگرش به عشق، دو حالت عشق اروس و پراگما، قوی­ترین پیش­بینی­کننده­های ملاک­های محتوایی همسرگزینی هستند. مؤلفه­های اروس، پراگما و آگاپه قوی­ترین پیش­بینی­کننده­های ملاک­های فرآیندی همسرگزینی هستند.